Ik word hartelijk ontvangen door de Italiaanse stagiaire Giulia en Jillian, een Amerikaanse die hier al 3 jaar werkt. Mijn kamertje/werkplek gezien, met raam en niet Chinees bed (dat schijnt een soort matje te zijn), aangrenzend aan de gemeenschappelijke keuken, waar tussen de middag altijd samen geluncht wordt. Hier ga ik me denk ik wel thuis voelen de komende tijd.

Niet geslapen, maar meteen door naar het favoriete eettentje van veel Artist in Residence (AIR) aan de overkant van de drukke weg, waar het menu ook in Engels is. Chaochangdi kenmerkt zich, naast de wijk 798, om zijn vele galeries. Ook zijn hier veel studio’s van kunstenaars te vinden. Na de lunch met Giulia op pad, een paar galeries bezocht. Vervolgens liepen we op de terugweg langs een studio waarvan het hek open was, de stoute schoenen aangetrokken en op de deur geklopt. Het bleek de studio te zijn van performance kunstenaar He Yunchang. We waren van harte welkom in zijn studio, bijzonder om zo een kijkje achter de schermen te nemen. Hij was heel gastvrij en raakte niet uitgepraat over zijn werk. Fijn voor mij dat zijn vriendin goed Engels sprak- want tot op heden versta ik alleen wat losse woorden Chinees (een handicap want er zijn maar weinig Chinezen die Engels spreken). Wat vooral opviel was de grote van het werk, sommige foto’s waren wel 3 meter hoog. 

De dagen erop de nodige rust i.v.m. last van jetlag en de nodige slapeloze nachten. Achtervolgd en aangestaard in de lokale supermarkt (sommige kunnen moeilijk geloven dat er werkelijk een blonde vrouw door de gangpaden loopt) en de volgende dag op jacht naar een kleine fotoprinter, zodat ik niet altijd de stad in te hoef voor een fotoprint.1,5 uur reistijd is namelijk heel gemiddeld in Beijing.

Daarnaast mijn eerste ‘business’ portret gemaakt voor mijn fotografische onderzoek naar de visie van de Chinezen op mijn westerse gezicht. Een “business” portret wordt namelijk helemaal gephotoshopt, en moet een witte achtergrond hebben. Ik ben benieuwd wat de visie van verschillende Kodak fotowinkeltjes/medewerkers op mijn westerse gezicht is, en of deze verschilt. Het is verbazingwekkend om te zien dat met hoog tempo mijn zojuist geschoten portret gephotoshopt wordt. Huid strak, haar glad, contrast omhoog, en een typerende lichtere plek wordt aangebracht tussen mijn wenkbrauwen en het begin van mijn neus. 

In de taxi onderweg naar huis met mijn portret op usb stick en nieuwe printertje naast mij op de achterbank, wordt in die spits de schaamteloosheid van sommige Chinezen wel heel duidelijk zichtbaar. Naast dat iedereen zich vooruit toetert, en alles doet wat ik in Nederland nog (bijna) nooit hebt gezien, heeft iemand midden in de langzaam rijdende file zijn auto stilgezet, weliswaar met alarmlichten aan, om zijn blaas te legen tegen de eerste de beste lantarenpaal midden op de weg. Ook heb ik de politie nog nooit zien ingrijpen als mensen over enorme kruispunten door rood lopen. Ik heb ze eigenlijk vooral uitgebreid zien gapen voordat ze antwoord gaven als we de weg vroegen.

In het weekend met Maria afgesproken, een Duits vriendinnetje van Anne en urban environment architect in Beijing. De middag voordat ik met haar uit eten ging lunchte ik samen met Giulia voor omgerekend € 1.70 in een lokaal tentje, later op de avond betaalden we het 25voudige. Beijing is een stad van extreme tegenpolen. Rijken zijn extreem rijk en armen extreem arm. Chinezen die een eigen auto bezitten rijden veelal in een Audi of BMW, een enkele keer is de nummerplaat afgezet met diamanten (zijn ze echt?).

Het is heel prettig om even op sleeptouw genomen te worden die al 2,5 jaar werkt en woont in Beijing.

De volgende dag spreken we elkaar weer en neemt ze me mee naar haar sportschool, deze is gelegen binnenin een soort gated community van een aantal flatgebouwen met luxe appartementen. Ik moet er officieel wonen om er te mogen sporten, maar als je een paar krabbels op een briefje schrijft, blijkt alles mogelijk. Na het zwemmen kan ik maar moeilijk de uitgang vinden.

Daarna is er schrik omdat ik ervan overtuigd ben dat ik vals geld uit de pinautomaat heb gehaald. Gelukkig blijkt dit uiteindelijk niet het geval, de printlijn in het midden van het briefje blijkt er te horen, maar net daarvoor had Maria een aantal valse biljetten van 100 RMB tussen haar gepinde geld gevonden. Het is in China dus mogelijk dat er tussen je gepinde geld vals geld zit!

Inmiddels begin ik eraan te wennen dat ik voordat ik vertrekt s’ochtends eerst een plan de campagne maak met wat ik precies ga doen die dag, en dit het beste helemaal kan uitschrijven met adres en vervoer erbij. Gelukkig scheelt het een hoop dat alles in de metro ook in het Engels wordt omgeroepen en op veel plekken niet alleen karakters gebruikt worden.

Morgen weer een dag! Met stagiaire Giulia (mijn steun en toeverlaat) afgesproken op metrostation Dongzhimen, vandaaruit langs de HomeShop, initiatief van een oud-student van Heiner Holtappels waar flexplekken zijn voor creatieven, taalles, expo’s etc., klinkt als een hele toffe plek. Vervolgens langs foto/filmlab Photo Chance, weer een “business” portret laten maken en misschien nog een kijkje in de National Gallery. En wie weet dat ik dan op de terugweg nog een fietsenwinkel tegenkom, maar anders is er overmorgen weer een dag! Het is hier momenteel toch nog een beetje koud en toegeven, ik moet denk ik ook nog wat moed verzamelen om in Beijing te gaan fietsen!